Kırtasiye ve Resim Malzemeleri Cenneti: Rougier & Plé

Köşedeki girişten girdiğinizde önce sol taraftaki defterleri, kalemleri, silgileri, renk renk zarfları, küçük hediyelik eşyaları ve hatta birbirinden ilginç süslü damgaları göreceksiniz. Sağ tarafta da birbirinden güzel kartpostallar var. Burası Paris’te hediyelik eşya almak için de ilginç bir yer aslında. Başka yerlerde bulamayacağınız, Paris temalı irili ufaklı pek çok hoş ürünü burada bir arada görmeniz mümkün. Zemin katta ilerledikçe, kasaların olduğu tarafa doğru yürüdükçe de mağazanın zenginliğini daha bir iyi anlıyorsunuz ama bence önce üst katlara çıkmalısınız.

Üst katlara çıktıkça daha artistik ürünlerle karşılaşacaksınız. Ressamlar için pek çok boya malzemeleri, şövaleler, tuvaller, boya fırçaları ve daha pek çok ürün sıra sıra dizili raflarda sizleri bekliyor.

Ayrıca pek çok kalem çeşitleri, renk renk kağıt ve karton tabakalar, elişi malzemeleri, aklınıza hayalinize gelmeyecek pek çok ürün binanın çeşitli katlarında, çeşitli bölümlerinde karşınıza çıkıyor. Burası öyle bir yer ki, gezdiğiniz her bölümde içiniz açılıyor.

Belki Paris gezinizden dönüşte Türkiye’ye şövale ile dönmek zor olacaktır ama resim ilgi alanınızsa, burada ihtiyacınıza yönelik birbirinden değişik resim malzemeleri bulabileceğinize inanıyorum.

Hele benim gibi çizim meraklısıysanız, odalar dolusu, birbirinden güzel kalemler, kağıtlar, karton fonlar, elişi kağıtları aklınızı başınızdan almaya yetiyor.

Hayatta en sevdiğim şeylerden biri çizim yapmaktır. Uzun yıllar boyunca da boş vakitlerimde ve hatta en yoğun günlerimde bile sırf rahatlamak için çizim yaptım. Hatta vaktiyle katıldığım bazı çok önemli iş toplantıları geyiğe sardığı zaman, arkadaşlarım önündeki kağıtlara çiçek böcek çizerken ben saray resimleri karalayarak sıkıntımı gidermeye çalışırdım. Hatta yanımda oturan arkadaşlar toplantı sırasında çizdiklerimi görür, gözleri kocaman olurdu 🙂

Yapmayı en çok istediğim şeylerden biri de bir gün boş vaktim olduğunda kendime çeşit çeşit çizim kalemleri alıp, kaliteli kağıtlara, cetvel kullanarak çok daha düzgün şeyler çizmekti. Gerçi daha önce aylar süren uzun çalışmalar sonucu yaptığım birkaç “sanatsal” çalışma vardı ama kendime sırf bu iş için yaratacağım boş zamanımda bu tarz çizimler yapabileceğim günü iple çekiyordum.

Paris’e yerleşmemle birlikte hayal ettiğim o gün geldi… Hemen gidip renk renk kağıtlarımı, çeşit çeşit kalemlerimi aldım, masamın başına geçip çizim yapmaya başladım ama o da ne? Çizemiyordum! Normalde iki dakikada hayal edip kafamda tasarlayabildiğim şekiller kağıda yansımıyordu bir türlü.

Bir an yeteneğimi kaybettiğimi düşündüm ama değil; bunun yetenekle değil, stresle ilgisi vardı ve o an fark ettim ki ben ancak çok sıkıldığımda, çok stres altında olduğum zamanlarda kağıda kaleme sarılıp çizim yapıyordum. Eh Paris’teki hayatımda da stres diye bir şey olmadığı için asla güzel çizimler yapamıyordum 🙂 Örnek için bkz: Cennete Üçüncü Yıl…

Bir an buna üzülür gibi oldumsa da hemen aklımı başıma aldım ve sıkıntıda olmadığım için resim yapamamanın çok iyi bir şey olduğuna karar verdim. Sanırım o günden beri elime kağıt kalem alıp bir şeyler karalamıyorum. Aşağıdaki fotoğrafta gördüğünüz, bir zamanlar başladığım çizimi de yıllar geçmesine rağmen halen bitirebilmiş değilim. Bu da böyle enteresan bir durum işte.

Yine de çizime ve çizim malzemelerine ilgimi kaybetmedim. Bu tür malzemelerin satıldığı yerleri gezmeyi hâlâ çok severim. O yüzden Paris’te yolum Saint Michel‘e ya da Odéon taraflarına düştüğünde Rougier & Plé’ye girip şöyle bir dolaşmaktan, renk renk malzemelerin arasında kendimi kaybetmekten keyiif alırım. Nice‘te de büyükçe bir şubesi var, ne zaman önünden geçsem oraya da bir girer dolaşırım. İnsan gördüğü her şeyi almak istiyor ama işte söylediğim nedenlerle artık kendimi frenliyorum. Bir zamanlar da suluboya ile batik çalışmaları yapıp harikalar yaratır, sevdiklerime kendi ellerimle kartpostallar hazırlayıp gönderirdim. Sonra yine bir gün, Paris’e yerleştikten sonra yani, en güzel suluboya malzemelerini alıp masanın başına oturdum; yok, onu da yapamıyordum; sıkıntısızlık yaratıcılığımı öldürmüş; üzülsem mi sevinsem mi bilemiyorum 🙂