(Son Güncelleme: 04.03.2024) Paris’te önünden defalarca geçtiğim halde içine girip bakmayı akıl etmediğim kiliseler var. Saint Germain Bulvarı‘na yolum haftada bir kez düşmesine rağmen Saint Germain des Prés Kilisesi’nin içine girip bakmak uzun süre hiç aklıma gelmemişti nedense?
Sanki o kilise o meydana sadece semte adını versin diye anıt niyetine dikilmişti ama değil elbette. Yapımı 6. yüzyıla, 558 tarihine dayanan bir kiliseden bahsediyoruz… Hatta kilise değil, manastır olarak yıllarca hizmet vermiş; günümüze kalan kısmı ile kilise olarak işlevini sürdürmekte olan bir yer burası.
M4 metrosuyla Saint Germain des Prés’ye geldiğinizde hemen meydanda, meşhur kafe Les Deux Magots‘nun karşısında yer alan bu kilise öncelikle çan kulesiyle göze çarpıyor. O kadar ki ilk bakışta burayı bir çan kulesinden ibaret sanıyorsunuz, çünkü kilisenin asıl bölümü ağaçların arasında kayboluyor. Tabii kış gelip de yapraklar döküldükçe kilise daha bir ortaya çıkmaya başlıyor.
İçeri girdiğinizde o bildik katolik kiliselerinin mimari tarzı karşılıyor sizi. Seversiniz sevmezsiniz bilemem ama Paris’teki kiliselerin çoğu, Avrupa’daki muadilleri gibi, sizi dışarıdaki atmosferden bambaşka bir dünyaya taşıyan yapılar. Zaten bu mistik atmosfer, bu orta çağın kasvetli garip havası, dini öğelerin taşıdığı anlamlar; tüm bu karışım insanın birdenbire boyut değiştirmiş gibi hissetmesine neden oluyor.
İnançlı olun ya da olmayın, diğer dinlere yaklaşımınız ne olursa olsun dini yapıların garip bir havası var. İnananları ibadet ve çeşitli dini törenler için çatısının altında toplamak kadar, ziyaretçilerine temsil ettiği dinin değerlerini empoze etmek, o değerleri yüceltmek gibi misyonları oluyor haliyle bu tür yapıların. Bense en çok mimarileriyle ilgileniyorum. O yüksek tavanlar, o dev sütunlar, tavan süslemeleri, vitraylar, ikonalar, yer mozaikleri; uluorta tüm görkemiyle içinde kendinizi küçücük hissettiğiniz yapı binlerce detayla da meraklı gözlerin keşiflerini bekliyor ve ben de işte bu keşiflere bayılıyorum.
Hava çok soğuksa ısınmak, çok sıcaksa da biraz serinlemek için Paris’te kiliseler kurtarıcı olabiliyor. Yoruldunuzsa oturup dinlenmek, kendinizi dinlemek için birebir. Hoş bir ritüel olarak mum da dikebilirsiniz ama ben mum dikme platformları dolunca acımasız bir kilise görevlisinin gelip tüm mumları söndürerek kaldırdığını, yeni mumların “satılması” için onlara yer açtığını gördüğümden beri, ritüel bile olsa bunu yapmayı bıraktım.
Siz yine de yapın “Paris’e bir daha gelirsem, yine buraya gelip mum dikeceğim” deyin. Dileklerimiz ve dualarımız birinden bir şey talep etmekten çok, neyi ne kadar istediğimizi kendimize hatırlatmak ve bu çerçevede ne adımlar atmamız gerektiğimizi kendimize söylememiz değil mi zaten… Bilmem gerisi kime kalmış?
Kazara bir de aynine denk gelirseniz o zaman gerçekten kilisenin havası daha bir güzelleşiyor, ayin yoksa da dert etmeyin; o sessizlik de dinlemeye değer. Bir de benim için bu kilisenin önemi, üniversitedeyken kitaplarıyla haşır-neşir olduğum ünlü Fransız filozof Descartes’ın mezarının da bu kilisede yer alıyor olması…
Gezinizi bitirdiğinizde çıkışta Les Deux Magots‘ya gidersiniz belki, belki Café de Flore‘da oturursunuz. Tam karşıdan dik çıkan bulvar sizi Montparnasse Binası‘na götürür. Yol üstünde soldaki aradan girdiğinizde çok daha güzel bir kiliseye Saint Sulpice’e ulaşırsınız. Onun gerisinde Marché Saint Germain var, onun gerisinde de Odéon Tiyatrosu.
Semt olarak Odéon‘u zaten çok severim, oradaki Cour du Commerce Saint André‘yi de. Rue de Buci‘yi atlamamak gerek, belki Léon‘da belki Relais de l’Entrecôte‘ta yemek yemek gerek. Bu civarda yapacak o kadar çok şey var ki; ayrıntılı bilgi için Saint Germain Bulvarı yazısını okumanızı öneririm.
Bir de kilisenin ana kapısından girdikten sonra ileride sol arka kapıdan çıkarsanız Rue de l’Abbaye’ye ulaşıyorsunuz ki hemen burada çok güzel bir mağaza olan Flamant var; orayı da gezseniz güzel olur ama asıl sürpriz, iki adım ötesindeki Eugène Delacroix Müzesi…
Paris’te hayat tüm güzelliği ile sizi bekliyor; ilk fırsatta gelip bu güzellikleri yaşamanızı dilerim.
